Haftasonu İzmit'te, evdeydim. Nişan yerimiz ve tarihimiz kesinleşti. 9 Ağustos'ta olacak Allah izin verirse. Cumartesi günü de gidip yer ile anlaştık, kapora bırakıp resmen tutmuş olduk. Cumartesi akşamı kayınvalideme yemeğe gittik. O benden çok uğraşıyor nişan için. İstanbul iş, İzmit nişan demek benim için. Oraya gidince kimse işimle ilgilenmiyor. Varsa yoksa nişan için elbise beğenmeye çalışıyoruz, çeşitli çeyiz malzemelerine bakıyoruz. Kayınvalidem yaptıklarını gösteriyor. Ben nişan için hiçbir şey yapamıyorum:( Ben de isterdim çok güzel çeyiz yapmış olayım falan ama hiç boşluğum olmadı ki. Mezun oldum hemen çalışmaya başladım, ama böyle anlatılmıyor tabi. Okumuş kız çeyizi olmasa da olur demiyor kimse:( Ben kayınvalidemden umutluydum açıkçası, annem olmadığı için beni zora sokmaz ailelere bohça yapmasak da olur der falan diyordum ama daha babaanneye de bohça çıktı başıma. O da istiyor ki gelinimin arkasından konuşmasınlar. Başka bir niyeti yok biliyorum da ne yapacağım bilmiyorum. Annemin sandıklarını dağıttım dün. Ne var ne yok bir bakayım ona göre yol haritası belirleyeyim dedim. Birsürü dantel buldum, metrelerce. Ne olacak onlar o kadar bilemiyorum ki. Bilen birisinin bakması lazım. Anacım sağlığında hep anlatırdı ama aklımda kalmamış ki. Hatta nasılsa annem halledecek diye dikkatli bile dinlememişim. O kadar kızdım ki kendime. Keşke annemle halletseymişiz. Neyi bekledik bu kadar anlamadım. Her elime aldığım dantelde annemle konuştum, bu ne olacak anne bu kadar örmüşsünüz bunu böyle, bir de not yazsaymışsın falan diye... Çok üzüldüm, çok yalnız sahipsiz hissettim kendimi. Allah anneciğimi yanına erken aldı ama bana anne gibi bir kayınvalide verdi. Kendi kızından hiç ayırmıyor beni Allah razı olsun. Erkek değil de kızını evlendirir gibi çeyiz yapıyor. Ehh mecbur bu beceriksiz gelinine de bir el atacak o danteller neymiş bir bakalım hele:)
En azından seccadelerimi buldum, pikoya verilip bitirilmesi gereken. Onları vererek başlayabilirim sanırım. Bir de kayınvalideme ve sözlümün babaannesine de bohça hazırlayacağız, onların seccadelerini bari ben işleyeyim diye düşündüm. Şimdi model bakıyorum. Karar verince işlemeye başlayacağım. Bir de mutfak takımım eksik. Aslında dantelden başlamıştım ama onun masa örtüsü ne olacak ben yapamam ki. O yüzden ondan vazgeçtim bırakacağım. Mutfağı da etamin işi yapmak istiyorum. İşlemeyi çok seviyorum, kendi ellerimle beğendiğim ve kullanacağım bir şey yapmak istiyorum. Bir de model bulabilirsem içime sinen:)
Sözlüm bitanem de dün baktı benim işim bitmeyecek, kalkmış gelmiş beni almaya. Gel yukarda bekle dedim mecburen. O da geldi sandık ayıkladı benimle:) Beş dakika fazla görsek kardır. Sonra otobüs terminaline gittik. Önce ben gitmeyeceğim diye başladım. Sonra baktım olmayacak, sen de gelsene dedim. Hakikaten de geldi. 3 saat fazladan zamanımız oldu. Ama bu da sabah uykusu gibi bir şey. Hep beş dakika daha diyoruz ama hiç doymuyoruz ki:( Yordum çocuğu o saatte. Bir de geri döndü tabi saat 1de evdeydi. Allah razı olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder