Hadi İnşallah!

Haftasonu çalışmam gerekiyordu ya, çalışmak dışında her şeyi yaptım sanırım. Cuma akşamı arkadaşlarla sinemaya gittik. Cumartesi günü evdeydim ama tüm gün Supernatural izledim. Pazar günü de kar yağışına karşı bot almam gerekiyordu. Daha sonra ise çok garip bir şey oldu.

Şöyle ki, bilmeyenler için, izlediğim dizide iki kardeş şeytana karşı savaşıyorlar. Bir tanesinin Allah inancı falan yok ama şeytanı hayaletler vampirler gibi savaşılması gereken bir varlık olarak görüyor sadece. Bir gün kardeşi ölüyor ve şeytanla anlaşma yapıyor. Kardeşi yaşama dönüyor ancak o 1 yıl sonra ölüp cehenneme gidecek. Nitekim gidiyor da. Ama bazı görevler için, dünyayı kıyametten kurtarmak için, bir melek tarafından cehennemden çıkartılıyor. Buraya kadar olan kısımlar benim için kurgudan ileri gitmiyor. İslam inancı taşıyan insanlar olarak bu senaryonun tamamı tartışılabilir benim gözümde. Ancak haftasonu izlediğim bölümde kardeşine cehennemde yaşadıklarını anlattı. Bizim inancımıza o kadar yakındı ki anlattıkları. Gözyaşları içerisindeydi.  "Sizin burada geçirdiğiniz 4 ay cehennemde 40 yıla denk geliyor. Bitmeyen bir acı. Oyuyorlar, parçalıyorlar, haşlıyorlar. Senden hiçbir şey kalmayana kadar parçalıyorlar ve yeniden bütün oluyorsun; her şey yeniden başlıyor."

Kendimi bildim bileli ahiret inancım var çok şükür. Hiçbir şey bilmeyen bir aileden gelmiyorum. Ama zamanla normalleşmiş bir ailem vardı. Annem ve babam gençliklerinde namaz kılmış insanlar. Ancak daha sonra hayat şartları mı demeli, boşvermişlik mi... Bırakmıştılar. Ben büyürken her zaman bize dini inanç aşıladılar ama aşırı olmayacak şekilde. Mesela ben namaz kılmaya gizli gizli başladım. Ortaokuldaydım. Neden gizli gizli kılıyordum? Çünkü şaşırabilirlerdi, dalga geçebilirlerdi. Nitekim kapıyı kapatıp odaya kardeşimi almayıp ne yaptığımı çok merak etmiş olacaklar ki, bir akşam babam gülerek sordu. Ne yapıyordun kızım diye. Ben de namaz kılıyordum baba dedim. O kadar şaşırdı ki. Nasıl namaz kılıyordun yani?!! dedi. Herkes nasıl kılıyorsa öyle dedim. Yani beni camiye gönderen Kur'an öğreneyim sureleri ezberleyeyim isteyen bir ailem vardı ama namaz kıldığımı söyleyince alaycı bir şekilde gülerek nasıl namaz kılıyorsun yani de diyebiliyorlardı. Babamın beni küçük gördüğünü, özenti olarak düşündüğünü sanmıyorum. Daha ziyade o yaşta nerden esinlendiğime şaşırmış olmalı. Daha sonra kendisi de namaz kılmaya başlamıştı hatta. Ama bu davranışı bana o zaman itici gelmişti ve üzmüştü. Orada böyle davranmak yerine, aferin kızım nerden aklına geldi maşallah vs gibi bir tepki verseydi çok teşvik edici olurdu.

Daha sonra lise sonra kapanmak istediğimi söyledim. Annem ve babamı karşıma aldım size bir şey söylemek istiyorum diye. O yaşta bir çocuk, sorunsuz bir öğrenci, e evlenemeyeceğine göre ne olabilir ki? Onlar da merakla beklediler ve “ben kapanmak istiyorum” dediğimde önce oldukça şaşırdılar. Sonra babam, çok istiyorsan sana kıyafetler eşarplar alayım evde öyle gez hevesini al dedi:) Heves olarak görüyorlardı normal olarak. Oysa en yakın arkadaşlarım da açıklardı o sırada. Kime özeneceğim Allah aşkına. Annem daha da sert çıkmıştı rahmetli. Seni arkadaşlarıma ne diye tanıştıracağım demişti bana. Benden utanacaktı yani. Bu kavga uzun bir zaman devam etti. Ben ağladım falan ama pek kâr etmedi. Bu sırada benim bu savaşımı gören yakın arkadaşlarım kapandılar. Kaç yıl geçti üzerinden. Bana nasip olmadı ama onlar kaç yıldır kapalılar… Liseyi bitirdiğim yaz Kur’an kursuna gittik aynı arkadaşlarımla. Evden çarşıya gidiyordum, ve kapalı gidip geliyordum. Sırf annemlerin gözü alışsın diye. Bir sabah babamla çarşıda karşılaştık ve babam beni tanımadı:) Normaldir, eşarp oldukça değiştiriyor beni. Ama onlar kabul de edememişlerdi tabi.

Velhasıl bu sevda orada bitti. Ben de peşini bıraktım. İnsanlar neler yapıyorlar, ne isyankar davranışlar. Ama ben aileme karşı gelip dinimin emrini bile yerine getiremedim maalesef. Sonra ben de biraz uzaklaştım sanırım. Geçenlerde yazmıştım, yemek yiyorum ama yediğimin tadına varmıyorum. Aynı şekilde namaz kılıyorum ama görev olarak görüyorum. Durup düşünmeye, fark etmeye vakit yok. Ama haftasonu izlediğimden o kadar etkilendim ki. Kafaya koydum bu sefer kapanacağım inşallah. Neyi bekliyorum, vahiy mi gelecek (haşa). Ne yani. Yarın ölsem bunun hesabını verecek olan benim. Kalbim temiz mi diyeceğim? :)

Dün internetten 3 tane eşarp beğendim. Biraz yaz renkleri oldu sanırım. Ama koyu renkli şallar da bulurum. Yeter ki isteyeyim yaa olmayacak bir şey yok. Öğlen arası da çıkıp bone almayı düşünüyorum. Bu hafta olmaz belki ama sözlümle bundan sonraki buluşmamıza kapalı gitmek istiyorum kısmetse. Cesaret edebilirim inşallah. Rabbim kolaylık versin. Bugün yarın derken 25 yaşına geldim. İş yerinde de sorun olacağını sanmıyorum, Rabbim kolaylığını verir inşallah.

Hakkımda hayırlısı olsun:) Bu sefer umutluyum, cidden:)