28 Mayıs 2014 Çarşamba

Duyguların Rengi ~~ Kathryn Stockett


Kitabı elimde almadan haftalar önce filmini izlemeye niyetlenmiştim. Hikayeyi on dakikalık bir kesitte yukarıdaki resimde görülen karakterlerle izlemiştim. Kitap boyunca gözümde canlananlar da mecburen bu hatunlar oldu:)

Kitabın konusundan kısaca bahsedeyim: Olaylar İngiltere'de zencilerin beyazlardan aşağı görüldüğü dönemlerde geçiyor. Banliyö tarzı bir muhitte beyaz ev hanımları ve onların parmaklarını bile kımıldatmamalarına adanmış zenci yardımcıları yaşıyor. Öyle bir zaman ki, zenciler ve beyazlar aynı yerden alışveriş edemiyor, aynı okula gidemiyor, aynı hastaneye gidemiyor, aynı yerlerde yaşamıyor, hatta evdeki yardımcılar ev sahipleri aynı tuvaletleri bile kullanamıyor. Ola ki zencilerden hastalık bulaşır diye önlem alınıyor. Bu kadar önleme ve dışlamaya karşın, beyaz bayanlar bu insanların bebeklerini büyütmesinde bir sakınca görmüyorlar.

Ana karakter Aibee de çalıştığı evin minik kızını büyütüyor, ilgisiz annesinin boşluğunu doldurmaya çalışıyor. Baktığı çocuklar renkleri ayırt etmeye başladıklarında, yani zenci ve beyazların farklı ırklar olduğunu anlamaya başladıklarında dayanamayıp işlerinden ayrılıyor. Ama bu sefer yetiştirdiği bu minik kızda bir değişiklik yapmaya karar veriyor; zencilerin de normal bireyler olduklarını aşılamaya çalışıyor çocuğa... Bu sırada hanımının arkadaşlarından bir tanesi de kendisini yetiştiren sonra bir anda ortadan kaybolan zenci bakıcısının izini sürmeye çalışıyor. Ondan aldığı sevgiden dolayı zencilere bu şekilde ayrımcı davranılmasını kabul edemiyor. Bir yandan da yazar olmaya çalışan ev hanımının arkadaşı, herkesin bilip görmezden geldiği bu ayrımcılığı kağıda dökmeye çalışıyor.

Kalınca bir kitaptı ama açıkçası sonunda ne olacağını meraktan ve karakterleri arkadaşlarım gibi hissetmeye başladığımdan bir çırpıda bitti. Sonunda hayal kırıklığına uğradım. Ben lisedeyken okuduğum kitaplarda, izlediğim filmlerde giriş gelişme ve sonuç olurdu. Şimdiyse bu kaçıncı kitap olacak bilmiyorum; kitaba girişiyoruz, olayı da geliştiriyoruz sonra pat diye ortada kalıyoruz. Ee nerde bunun süper finali? Yani klişeleşmiş olmasın diye böyle yapılıyorsa lütfen bırakın klişe sonlar olsun. Hevesim kursağımda kaldı resmen... Ama okuduğuma pişman değilim çok güzeldi, varsın sonu sönük kalsın...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder