Geldi Bahar Ayları...

Şubat ayında olmamıza rağmen hava maşallah o kadar güzel ki. Aslında kötü olsa da yağmur kar yağsa, toprak yararlansa bize bereketli kollarını açsa, ağaçlar yalancı bahara kanıp erkenden çiçeklerini açıp sonra ayazda kalmasa ama yine de bu güzel havalara kendini kaptırmamak elde değil. Şu an camdan bakıyorum, görebildiğim kadarıyla gökyüzü masmavi, o akdar güzel ki. Kulağımda indila-derniere danse çalıyor. Benim burada olmamam lazım diyorum. Gençlikten olsa gerek, koskoca bir dünya önümde keşfedilmeyi bekliyor bense burda emeklilik için yaşlanmayı bekliyorum. O zaman bu gücüm sağlığım durumum keyfim olacak mı bakalım? Bu duyguları o yaşta yaşayabilecek miyim? Yine başa dönüyorum işte, ağaç değilim gitmek istiyorsam gidebilirim diyorum ama hiçbir yere gidemiyorum. Çünkü yolun çok başındayım, Kiyosaki'nin deyimiyle "fare yarışı"ndan kurtulmam için biraz daha sermayeye ihtiyacım var. Ama eninde sonunda kurtulacağım bu esaretten. Hakkımda hayırlısı:)